Święto narodowe

Kiedy urodzili się moi synowie, zaczęłam, jak większość matek chyba, snuć marzenia o tym, kim mogliby być w przyszłości. Jednocześnie pojawiają się lęki, żeby nie zeszli na złą drogę. Nie musieli brać udziału w wojnie. Nie byli tępymi mięśniakami. Ostatnio do listy niepragnień dołączyło nowe - żeby nie byli “narodowcami”.

Gwoli wyjaśnienia, ten cudzysłów, te cztery przecinki. Oddzielają one patriotę, który troszczy się o swój kraj od człowieka, który czuje się lepszy od innych i dlatego wydaje mu się, że ma prawo decydować, kto zasługuje na miano Polaka.

Jak to widzą inni? 

Pamiętam, jak kiedyś na zajęciach tuż po 11 listopada nasz sympatyczny native speaker pytał nas zdumiony:
Ale o co chodzi? Odzyskaliście niepodległość, to powód do radości i wspólnego świętowania, czemu zamiast tego naparzacie się na ulicach, robicie jakieś konkurencyjne obchody?
No właśnie, czemu? Trzy lata temu nie potrafiłam, jak i inni członkowie grupy, mu tego wytłumaczyć (wcale nie z powodu braku słownictwa i zbyt małej biegłości w angielskim). Teraz też nie potrafię na to pytanie sensownie odpowiedzieć.

Historia nasza i wasza

Taka zabawa w zawłaszczanie idei i historii. To nasze, my myślimy prawidłowo, wy jesteście w błędzie.
Tego dnia zostanę jak zwykle w domu, chociaż niektórzy uważają, że należy wyjść, pokazać dzieciom uroczystości, opowiedzieć, o co chodzi.
Jednak boję się, że moglibyśmy trafić na pochód czcicieli jedynej prawdy, którzy nie widzą w naszym kraju miejsca ani dla wyznawców innych religii, ani dla przedstawicieli innych kultur, ba nawet dla “stuprocentowych” Polaków do dziesiątego pokolenia wstecz (no, chociaż nie wiem, czy to nie za mało?), którzy jednak myślą inaczej niż oni.
Nie chcę uczyć dzieci, że ten pan jest “lepszy”, bo prawdziwy Polak.

Kto jest mi bliższy?

Nie wiem, dlaczego miałabym czuć większy związek duchowy z kimś, kto co prawda jest biało-czerwony od stóp do głów, za to cieszy się, że iluś uchodźców utonęło w drodze do Europy lub głosi tezę, że matki dokonujące aborcji powinno się wieszać na szubienicy (w kraju, gdzie nie ma kary śmierci nawet dla wielokrotnych morderców?). Albo po prostu odmawia komuś prawo głosu, bo ma dziwnie brzmiące nazwisko. A to tylko kilka przykładów, jakie wylały się na mnie z internetowego szamba w zeszłym tygodniu.

Nie zgadzam się na to, bym miała uważać kogoś za bliższego mi człowieka, tylko dlatego, że należy do tego samego narodu co ja, a w każdej swojej wypowiedzi i działaniu dyszy nienawiścią.

Program narodowy

Prawdopodobnie już niedługo w szkołach będzie miało miejsce jedynie słuszne wychowanie "patriotyczne". Nie boję się tego, chociaż mogę sobie wyobrazić jak to będzie wyglądać. Wierzę w moc myślenia, jakie sama jestem w stanie przekazać synom. W końcu chodziłam do szkoły przed 89, występowałam w akademiach ku czci i śpiewałam pieśni rewolucyjne, a w niedzielę i tak szło się do kościoła. Nocą nieraz budziły głosy z radia Wolna Europa słuchanego przez ojca. Jakoś z tego wszystkiego wyrosłam na - nieskromnie powiem - zrównoważonego człowieka o poglądach, w których jest miejsce na róznorodność i odmienność innych. Zatem może i oni dadzą radę?

Stanisław Kaczor-Batowski, Wejście strzelców Józefa Piłsudskiego do Kielc 12 sierpnia 1914 r, źródło artyzm.com