Co za gość!

Pewna pani domu z podkarpackiej Radości 

postanowiła zaprosić na przyjecie gości 
wśród nich jeden zwłaszcza wiedzie prym 
tu kiepski żarcik, tam słaby rym 
do bycia w centrum uwagi prawo sobie rości. 


Tradycja to tradycja. Jest okazja (imieniny, rocznica, I Komunia) - trzeba zaprosić gości. Nielubianego wujka, wścibską ciotkę, wrednego kuzyna. I oczywiście, w większości domów przy stole musi zasiąść jeszcze jeden gość. Najważniejszy. Bez niego się nie obejdzie. Zazwyczaj szczupły i nowoczesny, choć zdarza się jeszcze gruby jegomość z uroczą dupką. Pan Telewizor.



Zupełnie nie wiem, dlaczego mnie to irytuje. Ba, na tyle, że sama nigdy go nie zapraszam. Czego nie można powiedzieć o niektórych gospodarzach imprez, w jakich miałam szczęście brać udział. Ja rozumiem, ten koleś zawsze ma coś do powiedzenia. A to o polityce, a to jakiś dowcip (cha,cha, boki zrywać), przepis na sernik, który zawsze się uda lub jak prasować koszule. Nie zalegnie przy stole nagle martwa cisza (jak ta, którą moje trzyletnie wtedy dziecko wykorzystało kiedyś do głośnego wypowiedzenia nowo poznanego słowa, a że było to akurat "kurwa"...?).
A że każda próba rozmowy kończy się szybko i na niczym, bo goście mimowolnie odwracają wzrok do Pana Telewizora? No cóż.
W końcu tam są naprawdę ciekawsze rzeczy. Ta tego zdradza, ten tańczy na lodzie, tamci śpiewają. Patrzcie, ta reklama jest super, ach jaka świetna! Ktoś z mównicy sejmu robi z siebie głupa. Naturszczyki grają sprawców zbrodni. Ćwierćinteligent wygrywa dużą kasę w teleturnieju dla Półgłówków. Łał.

Czego się czepiam?

Ja to rozumiem. W końcu spotkanie towarzyskie to jeszcze nie powód, by człowiek się męczył bez akurat emitowanego odcinka ulubionego serialu (a ona to w końcu przeżyje ten wypadek? dowiem się czyje to dziecko? powie mu, że go zdradza?), z opóźnieniem poznał wynik ważnego (czytaj: każdego) meczu czy nie dowiedział się od razu co tam panie w polityce? (nawet jeśli podobno od kilku lat NIC nas już nie jest w stanie zaskoczyć....)

Tylko nie wiem czemu mi to przeszkadza. Ta rozmowa niby prowadzona ze mną, a jakby jednak nie... nie słucha ktoś chyba... wzrok mu ucieka... bąka coś pod nosem w odpowiedzi na pytanie...
Rozumiem, że gdybym na następną taką imprezkę wzięła sobie książkę i otworzyła ją do sałatki czy kotleta dewolaj, to nikt nie miał by mi za złe i nie mruczał, żem niewychowana?

U młodych jest inaczej

To wszystko oczywiście dotyczy starszego pokolenia. Młodzież podobno (znam to wszak tylko z ludowych legend) woli przy spotkaniach wlepiać wzrok w swoje telefony-srajfony, odrywając się ewentualnie tylko po to, by zrobić sobie grupowe zdjęcie pt: Ale się zajebiście bawimy i natychmiast umieścić je w sieci. Pytanie, ilu z nich od dzieciństwa brało udział w imprezach dorosłych z Panem Telewizorem?

A wy? Zdarzało się Wam bywać na takich imprezach?


Obrazy - Niko Pirosmani:

The feast of Tbilisian merchants accompanied by the gramophone

Family feast