Przyjaźń

Chciałam się dzisiaj pochwalić przed wami bogatym asortymentem przyjaciółek, jakie posiadam.

Mam przyjaciółkę 

od cierpliwego wysłuchania moich wszystkich dylematów, problemów i chwilowych wkurwów. Nawet jeśli nie jest w stanie nic poradzić, przynajmniej za darmo pozwoli się wywnętrzyć (na kozetce poleciałoby za to ponad sto zeta).

Mam przyjaciółkę

 - coaucha. Często zastanawiam się, czemu nie została psychologiem. Wysłucha. Nie ocenia. Potrafi spojrzeć na daną kwestię z różnych punktów widzenia. Pamięta, że każdy ma jakieś fisie i swoją historię.

Mam przyjaciółkę 

od kopa w dupę. Tutaj niestety długie labiedzenie nie wchodzi w grę, jednak brutalne potraktowanie też się czasem przyda - uwierzcie mi. Zwłaszcza, gdy całą energię zamiast na rozwiązanie problemu chciałoby się władować w ową litanię klęsk i nieszczęść.

Mam przyjaciółkę,

która normalnie to lata gdzieś w przestworzach (artystka) i jest zbyt zakręcona, by zwracać uwagę na zwykłe sytuacje dnia codziennego. Ale kiedy trzeba będzie - pojawi się bezbłędnie wyczuwając ten moment. I przytuli.

Mam przyjaciółkę, 

z którą widuję się bardzo rzadko, bo mieszka daleko. Gadam - mimo rozwoju techniki - też niezbyt często. Mimo to każda rozmowa odbywa się, jakby ostatnia miała miejsce wczoraj. Jest jedną z najlepszych kobiet (to po prostu taki dobry człowiek), które znam osobiście. Świadomość, że gdzieś tam jest - zawsze gotowa do pomocy (nie tylko mi) dodaje sił, gdy człowiek chce się po prostu przykryć kołderką. Jest dla mnie jak gwiazda - nawet jeśli daleko, można patrzeć w jej kierunku.

Mam przyjaciółkę,

która jest dużo młodsza (gówniara normalnie), a wydaje mi się czasem dużo mądrzejsza (ups zabolało). Podziwiam ją za wiele rzeczy. Dziękuję, za pokazanie pewnej drogi, której będąc na kolejnym życiowym zakręcie nie widziałam zupełnie.


Mam też przyjaciół rodzaju męskiego, sztuk 1 - to mój mąż. Mam nadzieję, że tego nie przeczyta, bo jeszcze spuchnie z dumy.


I co? wychodzi na to, że jestem szczęściara, nie? Ale jedna uwaga - są to bardzo różne osoby - o innym podejściu do życia, doświadczeniach, temperamencie. Moja zasługa polega na tym, że potrafię to dostrzec. Wiem, czego mogę się od każdej z nich spodziewać. I nie wymagam tego, czego dać mi nie jest w stanie.

To trzeba dostrzec

Nie myślcie, że zawsze byłam taka mądra. Niestety nie. Można powiedzieć - oświeciło mnie całkiem niedawno. To pewnie starość (pierwszy siwy włos na mojej skroni, czterdzieści lat minęło, już nie to zdrowie a sercu ciągle maj).

Nie można wymagać od wszystkich ludzi tego samego. A jeśli ktoś jest dla ciebie bliską osobą, to powinieneś wiedzieć, że może ci pomóc we właściwy dla siebie sposób - zamiast myśleć, że nie jest prawdziwym przyjacielem, bo nie zachowuje się dokładnie tak, jak sobie wyobrażasz. Pewnie, chciałoby się mieć idealną bratnią duszę, swoje lustrzane odbicie, które zawsze cię zrozumie i myśli tak samo, ale...po co?



Spójrzcie jeszcze raz na swoich przyjaciół. Wnikliwym okiem. Może macie ich więcej niż wam się wydaje?

Obrazy:
Tamara Łempicka, Przyjaciółki
Pablo Picasso, Friendship