Mistrz bezrobocia

Pewien mocno dojrzały pan ze wsi Zabłocie
całe życie doskonalił swe bezrobocie,
bo to jest przecież wielka sztuka
jak się niby szuka, a nie szuka.

I po co niby orać życie w wielkim pocie?

Ja mam takie pytanie. Tyle jest książek o tym jak znaleźć pracę, zmienić zawód, rozwijać się, realizować zawodowe cele itp - wiecie, całe to kołczingowe gówno. A czy ktoś kiedyś widział pozycję o tym jak dobrze, szczęśliwie być spełnionym bezrobotnym? No właśnie.


I ja nawet mam autora do napisania tego bestselleru. Mistrza w tej dziedzinie, niejakiego R.

Zawód - bezrobotny

Poznaliśmy się na kursie angielskiego, na który on uczęszczał jako uczestnik jednego z programów aktywizujących 50+. Był to poziom zaawansowany, zachwycał prowadzącego umiejętnością pisania krótkich, a świetnych “wypracowań”. Myślę, że znał język dużo lepiej niż 95% jego rówieśników, teoretycznie duży plus w CV.


Z tego czasu zapamiętałam głównie opowieść o tym, jak wstaje wcześnie rano i z radością obserwuje sąsiadów spieszących do pracy. Hmmmm.


Po kilku latach spotkaliśmy się na żenujących wprost targach pracy odbywających się w mojej małej miejscowości, które właściwie nie wiadomo do kogo były adresowane (na pewno nie do mnie). Byłabym tam się załamała z czystej rozpaczy, gdybym nie wpadła na niego. Krótka rozmowa i już uświadamia mi, że nie masz to jak życie bezrobotnego. Cud - miód.


No bo tak. Zazwyczaj ludzie bezrobotni czują się źle. Mają kompleks niższości. Czują się bezwartościowi. Nie dają sobie prawa do realizowania jakiś własnych potrzeb, bo przecież nie zarabiają (kto nie pracuje, niech nie je). Czy ktoś na pytanie co robisz? odpowie z dumą jestem bezrobotna/y? Już raczej przepraszającym tonem i zaraz zapewni, że już dzisiaj wysłał setkę CV, jutro ma kolejną rozmowę i że się naprawdę stara.

Tymczasem R.

Czerpie radość z bycia kim jest (lub z niebycia kimś). I nie tylko z tego, że może obserwować rano tych sąsiadów co to do pracy.
Zapytałam go, jak właściwie do jego nieaktywności zawodowej odnosi się żona, na co odparł, że dobrze, ale by osiągnąć taki szczęśliwy, bezkonfliktowy stan w swym stadle musiał długo nad problemem pracować.

Nie, że nic

Oczywiście to nie tak, że R. nic nie robi. O, na przykład dostał dotację na założenie działalności (ty, ale wiesz, że to się bierze po to, żeby kupić sprzęt, potrzymać rok, a później go opylić? - niestety wiem) i przez jakiś czas wykonywał pewne usługi, ale strasznie mu było ciężko, a klienci trafiali się niesamowicie wprost upierdliwi. Tak więc, recydywista bezrobocia, powrócił na łono ukochanego urzędu pracy. 

I jak tu pracować?

Tak, w każdym momencie niby mógłby iść do pracy. Ale ma jeszcze ponad 10 tras do Santiago de Compostela, zaplanowanych na kolejne wrześnie, a tego typu wyprawa jest dłuższa niż standardowy urlop, no więc JAK?

Bestseller

Zdążył mi również opowiedzieć kilka innych historyjek ze swoich różnorodnych posad, ot np. przez krótki czas był listonoszem.
Zapewniam was, że on, niedokończony filozof (nie udało mu się skończyć studiów, ale widać że królowa nauk nadal mocno gości w jego życiu) byłby idealnym kandydatem do napisania takiej książki.
Jest tylko jeden problem. Wbrew temu, co mogłoby się wydawać, żeby zostać autorem czegoś więcej niż wiersz, trzeba w to włożyć określoną ilość systematycznej pracy. I tutaj tego trochę nie widzę. A gdyby jeszcze książka stała się naprawdę bestsellerem, jakieś spotkania autorskie, podpisywania - mógłby tego nie udźwignąć. Chyba nie chciałabym dopuścić do sytuacji, że R. wstaje bladym świtem, żeby dojechać na targi książki, a jego sąsiedzi cynicznie chrapią w swoich łóżkach? 

To chyba jednak ten hit nie powstanie... 

Obraz: Józef Chełmoński, Babie lato