Ech, ta wyobraźnia

Nie wiem, ile ludzi ma tak jak ja - uwielbiam sobie różne rzeczy wyobrażać. Czasami myślę o zupełnie abstrakcyjnych sytuacjach (np. co by było gdybym była przystojnym chirurgiem) - i to jest spoko. Gorzej, gdy wyobrażam sobie sytuacje, które są całkiem realne, ba! czasem wręcz już zaplanowane na bliską przyszłość.

Macierzyństwo

Nie będę tu oczywiście pisać o macierzyństwie, które każdy wyobraża sobie INACZEJ niż to jest w rzeczywistości. No, może wspomnę tylko, że dalej mnie w tej materii nic życie nie nauczyło i wyobrażam sobie jakieś poszczególne fragmenty mego matkowania (nawet takie malutkie, jak choćby wakacje), by potem z rozczarowaniem stwierdzić, że jak zwykle jest coś nie tak.

Praca

Przez dość długi czas polowałam na pracę w pewnej firmie. Jej właścicielka, znana mi z opowiadań - jawiła mi się jako wzór godny naśladowania. Jak się pewnie domyślacie trafiłam do tej firmy. I ponieważ czytają mnie ludzie inteligentni doskonale przeczują zakończenie. Tak, zwiałam nie mając na oku żadnej innej pracy, a wytrzymałam tam stosunkowo długo tylko dlatego, że nie od razu moje różowe okulary zaczęły tracić swoją czarodziejską moc i pokazywać jak to wygląda naprawdę.

Moje miejsce na ziemi

Kilka lat konstruowałam moje przyszłe życie w domu na wsi. I chociaż nie mogę powiedzieć, że mieszka mi się tutaj źle, to jednak muszę sama przed sobą przyznać, że wiele rzeczy nie wygląda tak, jak to sobie wyobrażałam. Czy gorzej? - ciężko powiedzieć. Jednak przez to wytrwałe pisanie scenariuszy, które nie zostały zrealizowane, czuję pewne rozczarowanie.

Czy to się leczy? 

Moje zachowanie dotyczy też wielu innych zdarzeń w życiu - tych małych i większych. Wyobrażam sobie, jak będzie wyglądała dana pora roku czy krótkie spotkanie z przyjaciółką. To jakaś moja obsesja? Oczywiście wyobrażam też sobie, jak wyglądałoby życie bez ciągłego wyobrażania sobie i coś mi mówi, że ciut lepiej.
Czy można to leczyć?  Jeśli już to tabletki łatwe do połykania zamiast elektrowstrząsów poproszę

Nie warto?

Może zatem nie warto kręcić w swojej głowie filmy o świetlanej przyszłości? Jak wiadomo, życie ma to do siebie, że lubi zaskakiwać, a wbrew temu co tak nachalnie usiłują nam wmówić różni kołcze spod znaku Twoje Życie w Twoich Rękach nie zawsze możemy zapanować nad wszystkimi czynnikami, no chyba, że wystrzelimy się w jakiejś kapsule w kosmos. A w realu - przy rozmaitych interakcjach w jakie wchodzimy po prostu jest jak jest i trzeba to zaakceptować. I najlepszy scenariusz nie może zostać zrealizowany, jeśli Reżyser się na ciebie wypnie, aktorzy okażą się całkowicie błędnie dobraną obsadą lub odmówią odegrania swojej roli, a scenografia będzie do bani.

Bywają i zalety

Są i plusy tej przypadłości. Wyobrażam sobie pewną sytuację, która mnie czeka w najbliższym czasie, rysuję ją w czarnych barwach, dramat z thrillerem Hitchcock niech się schowa, a tu rzecz przebiega zupełnie normalnie.


A wy? Piszecie scenariusze, czy cierpliwie czekacie, żeby przekonać się co los przyniesie?


Zdjęcie Pixabay - Geralt