Tak mi wygodnie...

Pewna singielka milutka, mieszkanka Leska
Na pociechę chciała kupić sobie pieska

ale się bała tego trudu

spacerów oraz w domu brudu
wiec jest samotna, aż się kręci w oku łezka. 

Szyszka. W kwiecie... wieku

Od nastoletnich czasów miałam psa. W pewnym momencie rodzice ulegli moim rozpaczliwym prośbom i tak pojawił się Ares. Potem był Kokos - psiak ze schroniska, a w końcu już nasza prywatna, małżeńska Szyszka.

Za jakieś kilkanaście dni minie trzecia rocznica odejścia Szyszki do Krainy Wiecznie Pełnych Misek. My w tym czasie zdążyliśmy przeprowadzić się na wieś, czyli warunki do posiadania psa mamy dobre jak nigdy wcześniej. I nadal go nie mamy.

Mimo iż wiem, że nic tak dobrze nie działa na ludzki dół jak porządne wylizanie zasmuconej gęby jęzorem. Że dzieci przy zwierzaku uczą się odpowiedzialności. Wreszcie - że mogłabym pomóc jakiemuś nieszczęśnikowi ze schroniska.

Odstrasza mnie wizja kombinowania w czasie wakacji i krótszych wyjazdów. Oraz jeszcze większej ilości czasu poświęconego na sprzątanie, bo przecież maks co by mi się udało wyezgekwować od psa (i siebie) to niespanie w łóżkach. Pewnie ma też tutaj wpływ fakt, że kiedy nasza sunia była już stara, a dzieci malutkie i każdy wymagał zwiększonej uwagi i opieki - było nam dość ciężko. Z drugiej strony - nie zdarzyło mi się, bym po raz kolejny obudzona w nocy w związku z ich potrzebami próbowała nakarmić psa cyckiem, lub w listopadową noc wyprowadzić na dwór noworodka, żeby się wysikał. To nie było chyba tak źle?

I tak dochodzę do starej prawdy:

Dupa przyzwyczajona do wygód, nie będzie chciała z nich rezygnować.

To samo dotyczy także posiadania dzieci. Tak, tak, teraz jest miejsce na sykanie: co za debilka, psa do dzieci porównuje, tfu tfu, jak tak można.

Fakt, nie bardzo to porównanie, bo pies cię nigdy nie przestanie kochać miłością niezmierzoną i nieskończoną, a dzieciak, jak tylko zacznie mówić, będzie powoli ściągał cię z piedestału, najpierw dyskretnymi uwagami w stylu: a mama Wojtka to się z nim fajnie bawi, w przedszkolu panie robią lepszy rosół, spaghetti, sznycla (tu następuje długa lista potraw) ty mamo tylko bitą śmietanę robisz lepszą, by w końcu na każdym kroku dawać ci do zrozumienia, jaki to obciach mieć taką rodzicielką.

Wracając do głównego wątku - większość argumentów, jakie ludzie podają tłumacząc się, czemu maja tylko jedno (dwoje, troje…) dzieci (swoją drogą - po co się z tego tłumaczą? niepojęte, ale to temat na osobny post) na ogół sprowadza się do braku kasy, ewentualnie strachu przed utratą pracy.

Tymczasem chodzi tu prędzej o konieczność zanurzenia się znowu - na kilka lat, w okres, kiedy jest po prostu ciężko (z natężeniem od bardzo do cholernie). O dziwo, czasem łatwiej jest z biegu zdecydować się na kolejne dziecko, kiedy jeszcze nie zdążyło się pozbyć z domu niemowlęcych akcesoriów. Ale ile znacie osób, które mają podrośnięte dzieci i mruczą, że chciałyby jeszcze jedno, ale…. życie jest w miarę unormowane, ba, czasem można zostawić potomstwo i gdzieś jechać i jak tu znowu pakować się w pieluchy? Dupa przyzwyczaiła się do wygody...
Dlatego żadne pińcet plus nie przyczyni się znacząco do zwiększenia liczby urodzin. Nie pomaga to, że dawniej dzieci jakoś się chowały jedne przy drugim, a teraz skoro niemowlaka już trzeba stymulować, to naprawdę jest ciężko - mimo, że mamy o niebo więcej gadżetów do dyspozycji niż nasze matki. A potem niby dzieci większe, a tu trzeba je z naszą pomocą włączyć w wyścig szczurów i wozić z jednego końca miasta, gdzie jest chiński, na karate z elementami jogi oddalone o godzinę jazdy.

Niezależnie od tego, co jest waszym chciałabym, ale nie chce mi się:

Pozdrawiam tych, którzy cenią komfort dupy i nie zdecydują się na żadne rewolucje - tylko przestańcie się z tego tłumaczyć, to tylko wasza sprawa.

Pozdrawiam tych, którzy jednak potrafią spiąć się w sobie i dostrzec wszystkie zalety podjęcia wyzwania, nawet jeśli będzie im mniej wygodnie.