Po prostu pomaganie

Czy osoby, które poświęcają swoje życie na pomaganie innym muszą być krystaliczne, idealne i bez wad? To pytanie już od jakiegoś czasu tłucze mi się po głowie. Znasz gościa tylko od tej dobrej, wizerunkowej strony, a potem ktoś znajomy z nim współpracował i mówi: Co to za człowiek, woda sodowa, nie da się z nim nic zrobić. Albo czyta się biografię i nagle upsss - owszem, robi dużo dobrego, ale przy tym jest mega egocentrykiem, wykorzystuje ludzi a i w życiu osobistym nieźle ma za uszami.

Gość w skórzanej kurtce

Właśnie skończyłam czytać książkę Kotan. Czy mnie kochasz? autorstwa Przemysława Bogusza. Z jednej strony człowiek, który był nie tylko pionierem w tworzeniu ośrodków dla narkomanów przeznaczonych do wychodzenia z nałogu (wszyscy zgodnie twierdzą, że był terapeutą z niesamowitą intuicją i wyczuciem, umiał “podejść” do każdego pacjenta), ale też w ogóle instytucji pozarządowych zajmujących się pomaganiem innym (chociaż robił to bez zachowania jakichkolwiek zasad i dużo można było mu zarzucić w dziedzinie organizacji i rozliczania finansów). Jak mówi Ochojska, liderzy później założonych organizacji pomocowych uczyli się od niego i ...na jego błędach.

Z drugiej strony - celebryta, bardzo czuły na swoim punkcie z ewidentnym kompleksem ojca - wybitnego profesora japonistyki i z jakąś przedziwną słabością do skórzanej odzieży, złota i samochodów. I bezwzględnego uznania, bez możliwości krytyki jego pomysłów, własnego zdania - chociaż to akurat może nie jest takie dziwne.

Znalazłoby się i coś dla Wielbicieli Szukania Afer i Przeszukiwania Teczek - romansik z SB, walczyk z Jaruzelskim - bo Kotan dla realizacji swojego celu zawsze był gotowy zrobić wiele.
z
I co? I nic. W żaden sposób nie zmieniło to mojego myślenia o Kotańskim. Zawsze pozostanie dla mnie gościem, który uratował wielu ludzi. Może nie wszystko mu wyszło. Wielu rzeczy nie doprowadził do końca. Miewał dziwne pomysły. Ale tylu innych zaraził swoją pasją pomagania! Co ciekawe, nawet ci, którzy z powodu konfliktów, odmiennego myślenia w kórymś momencie poszli swoja drogą praktycznie zgodnie twierdzą, że mimo nieporozumień doceniają to czego nauczyli się od niego. Był inspiracją dla wielu.

Człowiek Orkiestra

Już w ten weekend zagra po raz kolejny WOŚP. I znowu gadają, że Owsiak niefajny i ma zbyt wypasione mieszkanie. Tak, jakby ktoś, kto odwala tak wielki kawał dobrej roboty miał być koniecznie chodzącym świętym i Chrystusem niemalże. Nieskażonym żadną wadą czy niedoskonałością. Anioł na ziemi, nigdy nikogo nie ofuknął, ani nie był niemiły.

Wiadomo, tego typu instytucje muszą podlegać społecznej kontroli, bo mogą stanowić świetne pole do robienia przekrętów. To jasne. Natomiast nie rozumiem ataków na konkretnych liderów czy organizacje. Czy to różnica czy ma habit czy czerwone okulary?

Nie krytykuj, wspieraj co wybierasz!

Nie wiem, po co to porównywanie, deklarowanie: ja daję na Caritas, ja w życiu tfu, tfu. To chyba dobrze, że każdy, kto zechce się podzielić może to zrobić według uznania - czy bliżej mu do kościoła czy liberałów? Po co wyliczanka kto jest skuteczniejszy w swoich działaniach, a kto za dużo wydaje? Owszem, nieraz się zastanawiałam, czy jest sens organizować bal charytatywny dla bogaczy, na który trzeba wydać kopę kasy. Ale jeśli i bez szczytnego celu krezusi chcieliby się zabawić i tak wywaliliby mnóstwo hajsu na niego, to może nie najgorzej, jeśli przy okazji coś rzucą dla potrzebujących?

Ci wspaniali liderzy

Jestem pełna podziwu dla liderów - Janiny Ochojskiej, ks. Jacka Stryczka, Wojciecha Wilka, Anny Dymnej, Ewy Błaszczyk, s. Małgorzaty Chmielewskiej, Tisy Żawrockiej i pewnie bym mogła jeszcze długo wymieniać (nie zapominając o całej rzeszy osób im pomagającym), a to tylko z polskiego podwórka. I nie zmienię zdania jeśli ktoś powie - tej to zależy tylko na byciu na topie, ależ on wymachuje tym krzyżem czy co to za dziwne poglądy.


W końcu szaraki i zwyklaki (jak ja) nie są w stanie pokierować takimi przedsięwzięciami, czy nie? 

Obraz Leon Wyczółkowski, Portret św. Brata Alberta

źródło commons.wikimedia.org