Wszystko za sprzedaż

W miniony weekend przez Polskę przebiegła informacja o tym, że osobista opiekunka Wojciecha Młynarskiego, zatrudniona przez jego dzieci zrobiła mu potajemnie zdjęcia (podczas snu) i te sprzedała śmierdzącemu szmatławcowi.



O ile to możliwe - doskonale rozumiem szok, wściekłość, smutek i pewnie kilka innych uczuć, jakie wywołało to u członków jego rodziny. Prawo do intymności i szacunku jest jednym z najważniejszych dla człowieka i nie znika tylko dlatego, że ktoś jest stary, chory czy sławny. W tym wypadku, kiedy ofiara nie może bronić się sama, pójść i komu trzeba nałożyć po ryju - wydaje się to jeszcze większym świństwem.

W dodatku takie zdjęcia nic nikomu dobrego nie przynoszą. O ile można zrozumieć np drastyczne fotografie pokazujące ofiary wojenne - pełnią rolę informacyjną, skłaniają do sięgnięcia do portfela w celu pomocy czy nawet zmiany poglądów, o tyle w opisywanym wypadku żadnego pożytku z oglądania taki fotek znaleźć nie można.

Przyjrzyjmy się pokrótce osobom dramatu:

Po pierwsze - pani opiekunka

Jak to jest, że tak mało osób uznaje jakiś kodeks postępowania w swoim zawodzie? Nieważne, czy salowa czy lekarz - muszą podchodzić do pacjentów z szacunkiem. Ja rozumiem pokusę - można zarobić tyle kasy! - ale jeśli podjęła pracę i wyjaśniono jej zasady, to złamała je tak samo jak zrobiłaby to kradnąc czy narażając zdrowie swego podopiecznego. Pewnie zarobiła nieźle, co ją może uratuje, bo osobiście nie dałabym jej nawet posady babci klozetowej. Ba, zwłaszcza takiej, kto wie, co taka osoba mogłaby zrobić, gdyby w jej przybytku z nagłą potrzebą pojawił się jakiś celebryta? Próbowałaby robić zdjęcia wspinając się z komórką po ściankach kabiny? A gdyby taki gwiazdor wpadł na numer dwa, mogłaby wpaść na pomysł odwiedzenia go od spuszczania wody (awaria spłuczki, brak wody, nowe zarządzenie sanepidu dotyczące zostawienia tej czynności w gestii Kierownika Palcówki),  a potem udokumentować jego efekt przemiany materii - o, to mógłby być hit!

Po drugie - redakcja tabloidu

U, przepraszam “redaktor”. A raczej niezłomny poszukiwacz sensacji. Nie wiem, jak daleko trzeba się posunąć w swojej rozpaczy (słupki sprzedaży spadają? inny tabloid w zeszłym tygodniu zamieścił zdjęcia z porodu znanej aktorki? zarząd mi obetnie premię? zwolnią mnie, a przecież mam kredyt we frankach? czyich majtek jeszcze nie publikowaliśmy?), żeby posunąć się do takiego kroku? Żeby zamówić czy opublikować takie zdjęcia?

Po trzecie - odbiorcy

Umówmy się - gdyby nie było klientów na tego typu sensacje, szmatławiec nie szukałaby takich zdjęć, tematów. Skąd w nas taka ochota, żeby udowodnić sobie, że sławni też się pocą, puszczają bąki, rzygają i im ślina cieknie z ust podczas snu? Czy naprawdę musimy wiedzieć, kto ciążę zaplanował, a kto “wpadł”, kto ma botoks w policzkach i implanty w gębie?
Poczujemy się lepiej, gdy jakiś odważny paparazzi przyłapie znaną modelką z tłustymi włosami i nieogolonymi nogami? I bez makijażu (te, pacz, jakom ona ma pryscatom morde!).
Usprawiedliwiamy swoje chore zainteresowanie tym, że przecież celebryta godzi się na odarcie z prywatności. Na pewno? Owszem, gwiazdka może tak.

Po czwarte - gwiazdki

Wiadomo, są takie, które zrobią wszystko, by tylko się przebić i móc stanąć na ściance. Numerek przed kamerą? Dlaczego nie? Wiem, skoro one sobie robią ustawki z fotografami (przypadkowo spotkana na zakupach w galerii, dziwnym trafem w pełnym makijażu i prosto od fryzjera), to Wielcy Głosiciele Prawdy czują się w obowiązku zrobić faktycznie jakąś dokumentację znienacka, bez uprzedzenia i pokazać światu całą, brzydką prawdę (cellulitis, zmarszczki, oponki na biodrach).

Ale czy wybitny aktor, którego sława jest poniekąd skutkiem ubocznym jego zawodu, musi się godzić na to, że w każdej chwili jego życie codzienne mogą oglądać wszyscy? Czy ludzie, którzy większość życia spędzili we wspaniałej, przedtabloidowej rzeczywistości na starość muszą nagle zostać złapani w sieć plotkarskich zdjęć i informacji?

Ta machina będzie się kręcić, póki działać będą jej elementy. Wiem, że żądza sensacji w ludziach nie wygaśnie (w końcu publiczne egzekucje zawsze cieszyły się niesamowitym wzięciem).

Ale każdy z nas, mówiąc takim działaniom NIE, przynajmniej jeszcze bardziej tej machiny nie napędza. 

Obraz: Peter Fendi, Podglądanie