Zapiski na marginesie 10

Karina Bonowicz

I tu jest bies pogrzebany

Muszę przyznać, że z dużą rezerwą podchodzę do książek, jeśli na ich okładkach napisano, że są dowcipne i zabawne. Na ogół kończy się to tak, że zaśmieję się podczas czytania ze trzy razy, a i to pod warunkiem, że w ogóle dotrwam do końca. Tym razem skanując półkę w bibliotece z polską literaturą współczesną, gdzie niestety dominują powieści spod znaku “zostawił ją, a ona i tak znalazła lepszego” oraz “zwolnili ją z korporacji, ale uroczy domek na wsi odziedziczony po zmarłej cioci okazał się prawdziwym azylem, a sąsiad - prawdziwym mężczyzną” wpadło mi w oko znajome/nieznajome nazwisko. Moja podświadomość musiała podpowiedzieć mi, że to nie może być gniot - i nie pomyliła się.



Wystarczy powiedzieć, że główni bohaterowie to:

Edward - uzależniony od relanium, bojący się wyjść z domu pisarz książek dla gospodyń 50+, który dodatkowo nie może spełniać obowiązków małżeńskich kiedy jest w trakcie pisania

Maria - jego żona, obsesyjnie obawiająca się starości

Nina - jej siostra, hipochondryczka, wraz z ojcem prowadzi zakład pogrzebowy, zwykle wydaje jej się, że choruje na to, na co zmarł ich aktualny klient

Jakub - lekarz, który cierpi na bezsenność.

Do tego kalejdoskop dziwnych postaci w tle.

Żarty sypią się gęsto, akcja nie obfituje co prawda w zbyt liczne zwroty, ale jak można się domyślić, skoro dzieje się częściowo w zakładzie pogrzebowym, to trupów nie brakuje. Dodatkowo, jak łatwo się domyślić, skoro bohaterowie to kupa freaków, z których każdy ma jakąś niezłą fobię, sam opis ich codziennych, z pozoru zwykłych czynności przynosi czytelnikowi sporo radości. Nie brak mnóstwa życiowych mądrości (czy ja zaczęłam rymować?) np:

Jeśli wstajesz rano
i w gazecie nie ma
twojego nekrologu, 
to znak, że czas do pracy.


Autorka ma zdecydowanie talent do opisywania scenek rodzajowych, gdzie np wizyta w sklepie to niezła anegdotka.


Jedyny mankament, to fakt, że żarciki się z czasem ciut powtarzają, co jestem w stanie wybaczyć w związku z faktem, że po kilku godzinach lektury poziom moich endorfin skoczył pod sufit, a gdyby przyszło mi oddawać się czytaniu publicznie, z pewnością niejeden świadek pomyślałby, że mam nierówno pod sufitem.


Biorę udział w wyzwaniu czytelniczym 2017 WyPożyczone.
Więcej o wyzwaniu tutaj