Zazdrość

Pewna pani z Krakowa, z osiedla Mogiła, 

wciąż wszystkim ludziom wkoło czegoś zazdrościła,
domów, pracy, mężów i dzieci,
i że im piękniej słońce świeci.

Tak w poczuciu krzywdy z radością się pławiła.

Zdarza wam się myśleć o kimś: “Ten to ma dobrze!? Życie usłane różami i innym kwieciem. Ten to ma szczęście, wszystko mu sprzyja!”


Otóż ten ON/A dostał auto od rodziców na osiemnastkę, teściowie wybudowali pół domu, mama zajmuje się dzieckiem i jeszcze gotuje i sprząta, a ona mogła wrócić do pracy, właśnie praca - ten to ma świetna robotę i za jaką kasę, a ich dzieci to istne aniołki, od trzeciego miesiąca przesypiają całą noc i wcale nie chorują.

Czy aby na pewno?

Tylko czy naprawdę wiemy wszystko o tych ludziach? A może po prostu oceniamy po pozorach?

Może kupili auto jako rekompensatę, że mają dziecko gdzieś i nigdy się nim nie zajmowali?

A te pół domu - przecież może być okupione oczekiwaniem nieustającej wdzięczności, roszczeniem sobie prawa do decydowania o wszystkim? Fajnie byłoby samemu wybrać kafelki do łazienki, niestety zrobiła to teściowa, bo w końcu kto daje kasę?

A może ta babcia, która tak ochoczo zajmuje się potomkiem, jest przy tym despotyczną osobą i matka nie ma nic do powiedzenia w kwestii wychowania własnego dziecka? Dajemy mu ten antybiotyk, co ty tam wiesz, sama jesteś nieodpowiedzialna i niedojrzała.

A ta praca, faktycznie ledwo co zrobi a kasa leci? Tylko skąd wiadomo, czy jego szef nie uprawia mobbingu?

Fart czy fasada?

Wreszcie - może faktycznie w tej dziedzinie życia danej osobie się udało, ale skąd można mieć pewność, że inna sfera nie cierpi całkowicie?

Przecież nikt nie chodzi z koszulką obwieszczająca o swoich problemach:

• mam hemoroidy
• żona mnie zdradza
• jestem samotny
• nie mogę mieć dzieci
• mój maż mnie nie szanuje
• dzieci mają mnie gdzieś
• itp itd

Zdarzyło się i mnie

Kilka razy w życiu uległam naprawdę mocnemu uczuciu zazdrości.

I tyleż razy dostałam w pysk - okazało się, że ta osoba wcale nie jest takim szczęściarzem(rą) jak mi się wydawało.

Pamiętam szczególnie ten przypadek, gdy po dłuższym okresie bezskutecznych prób starania się o dziecko, dowiedziałam się, że właśnie w ciążę zaszła koleżanka (mająca już zresztą córkę). O jakże byłam rozżalona. Jakie poczucie wielkiej niesprawiedliwości miałam. Niedługo koleżanka poroniła, a ja zostałam z palącym uczuciem wstydu.


Czy to mnie czegoś nauczyło? Nikt nie jest idealny, uczucie zazdrości po prostu się pojawia, zwłaszcza, gdy akurat w jakiejś sferze odczuwamy wielkie pragnienie, niedosyt, mamy przytłaczające nas problemy. Ważniejsze jest jednak, czy damy tej emocji na dobre rozpanoszyć się w sobie, czy walniemy się sami po pysku mówiąc “Ejże, czy to na pewno tak jest jak wygląda?”

Obrazy:
Giotto di Bondone, Zazdrość Domena publiczna, Wikimedia Commons
Warsztat Hieronima Boscha, Zazdrość, fragment z Siedem grzechów głównych i cztery rzeczy ostateczne lub Stół Mądrości 
Domena publiczna, Wikimedia Commons