Twarde Babki

Blog nazywa się jak się nazywa, ale przecież trzeba czasem napisać coś bardziej na poważnie. Dlatego uruchamiam kategorię Bez sarkazmu (sarcasm-free). I oto jest pierwszy tekst.

Jest jeden rodzaj kobiet, które naprawdę podziwiam. To Twarde Babki. Są dobrze ubite i żadne sztormy, wysokie fale, burze piaskowe i życiowe wichry im nie grożą. One mają jakby bardziej pod górkę, a zarazem - nie wiem - więcej siły? Mówię tutaj oczywiście o faktycznych nieszczęściach, nie tych z cyklu - nie mogę kupić butów czy facet nie oddzwonił.

Pierwszy z brzegu przykład - niepełnosprawne dzieci. 

Pamiętam jak rozmawiałam z koleżanką o jej chorej córce. Z głębi serca wyraziłam podziw dla tego, jak dobrze to znosi. Ona z prostotą zapytała “A co innego miałabym zrobić?” Była w tej odpowiedzi pewnie i ulga związana z faktem, że choć diagnoza brzmiała poważnie - to wreszcie była, po wielomiesięcznych poszukiwaniach. Ale to nie zmienia faktu, że jej córka, która urodziła się zdrowa, z powodu choroby genetycznej już nigdy nie miała normalnie funkcjonować.

Oczywiście, matki chorych dzieci nie mogą sobie pozwolić na luksus załamania się. 

Kto w takim wypadku zajął by się codziennością - wizytami w szpitalach, lekami, rehabilitacją? I - w polskiej rzeczywistości - wydeptywaniem, wyszarpywaniem, szukaniem na własną rękę, w razie konieczności wchodzeniem oknem? One po prostu muszą wstać rano i trzymać się w kupie na przekór wszystkiemu. Ich dzieciom zapłakana twarz matki nie pomoże. 

Wszystkie, które znam to Twarde Babki. Nie mówię, że się nie przejmują - one po prostu nie mogą się rozsypać.

Patrząc na nie zastanawiam się, jak ja poradziłabym sobie z taką sytuacją. 

Coś mi mówi, że kiepsko. Moja neurotyczna osobowość przy najmniejszych życiowych przeciwnościach rozsypuje się i z babki zostaje kopczyk piachu. Skoro zwykłe przeziębienie, wymagające zmiany codziennej rutyny oraz wciskania syropów (które zawsze są ohydne, niedobre, będę rzygał) wyprowadza mnie z równowagi i wprawia w uczucie nieszczęścia i niesprawiedliwości? Podobno człowiek dostaje tyle, ile jest w stanie unieść. Trudno się z tym nie zgodzić.

Mężowie

Inna sprawa, że wbrew statystykom, obiegowym opiniom i ludowym mądrościom wszystkie te znane mi osobiście matki mają mężów, którzy zamiast zwinąć się i zacząć nowe życie (co społeczeństwo nawet teraz często wybacza - “taki biedny on, ona tylko o tym dziecku”) w zupełnie naturalny sposób z całych sił angażują się w walkę o normalne życie. Może są mądre i wiedziały, z kim się wiążą? A może po prostu mają szczęście? Albo ktoś tam uznał, że na nie jedne nieszczęść wystarczy?

Czarodziejki

Twarde Babki to również te, co mimo trudności wyżywią rodzinę za parę złotych, z niczego ugotują, ubrania przenicują, zarobią mimo niemowlęcia w pieluszce, spod ziemi wyszarpią, żeby dla dzieci było. Wychowają piątkę same, jak pan ojciec się zmył, bo go przerosło.  I to wszystko z uśmiechem, bo przecież to takie oczywiste, że dadzą radę.

Dajcie się podziwiać Twarde Babki. I czasem znajdźcie odrobinę zrozumienia dla nas - mięczaków. Wcale nam nie jest łatwo bez tej wewnętrznej siły, jaką wy macie.

Zdjęcie: Pixabay, Iwona Olczyk