Seriale medyczne

„Physician in hospital sickroom printed 1682" autor niezn. 

Była panienka we wsi pod górą Skrzyczne,
Co wciąż oglądała seriale medyczne.

I jak szła do doktora,
mówiła na co chora,
i jak ją leczyć dawała mu wytyczne.





Skąd taka popularność wszelkich seriali medycznych? Owszem, mają one zawsze jakiś mocno zarysowany wątek obyczajowo-miłosny, który ciągnie się przez wiele odcinków, skutecznie przyciągając i uzależniając widzów (Och, czy oni w końcu będą razem, taka piękna para! I po co ty z nią jeszcze jesteś, ona na ciebie nie zasługuje! Czy ja się kiedykolwiek dowiem, czyje to dziecko? Rzuć go głupia babo, on cię zdradza i zrobił brzuch innej, a tu patrz doktor Marcin taki samotny, taki szlachetny! Nie widzisz, że on cię wykorzystuje taka stara, a taka głupia jak nastolatka).

Sam sobie coachem.

W. Turner, The Victory Returning from Trafalgar, 1806

Raz pewna paniusia z miasta Trzcińsko - Zdrój,
miała wkoło siebie wciąż doradców rój.
Lecz kiedyś się wnerwiła,
i w mig ich przepędziła.
Teraz sama dźwiga codzienności znój.

Ministerstwo ds. Narzekania

Rząd (Arkadiusz Förster, pixabay.com)

Pewna paniusia z miasteczka Skała,
wciąż na wszystko wkoło narzekała.
Marudnej tej osoby
docenił ktoś zasoby
i tak się nowym ministrem stała.


Skoro wszystkie najważniejsze dziedziny życia mają swoja reprezentację w rządzie, wnoszę o poważne i adekwatne potraktowanie problemu dotyczącego ważkiej dla Polaków działalności, jaką jest narzekanie oraz utworzenie odpowiedniego Ministerstwa.

Dziecko w placówce

Józef Mehoffer, Przed szkołą

Pewna nerwowa matka z Opola
ciągle krążyła wkoło przedszkola.
Powtarzały jej panie:
"Dziecku nic się nie stanie,
a opieka to nasza jest rola."


Jak często wkurzają was instytucje, do których posyłacie dzieci?

Mnie chyba umiarkowanie i przeciętnie. Mam jakieś tam swoje wątpliwości i postulaty, zwłaszcza jeśli placówka nie do końca wywiązuje się z nałożonych na nią obowiązków (nie mam tu na myśli wielkich uchybień, ot takie drobniutkie - np. panie napychają dzieci słodyczami, albo nie wychodzą na spacery, bo….chyba się nie chcę zastanawiać czemu).

Przy większych wnerwach uspokajam się myśląc, że sama to przedszkole/szkołę wybrałam, świadomie i po zrobionym wywiadzie “środowiskowym”, więc akceptuję owoce swojej decyzji. Czasem szukam porozumienia z innymi i próby wpłynięcia na działalność danej jednostki.

Tym niemniej.

Listopad, listopad!

Większość z nas nie lubi listopada. Nie ma na nic siły, człowiek chce tylko zaszyć się gdzieś, zniknąć i dajcie mi wszyscy spokój!

Też tak mam. Jednak zdecydowanie najgorszym miesiącem w roku jest styczeń.

My coming out

Pewna Mania - mamusia z Kopania,

Bundesarchiv, B 145 Bild-F001163-0012 / Unterberg, Rolf / CC-BY-SA 3.0

przed prasowaniem ubrań się wzbrania.
Gdy odkryła to sąsiadka,
to w krzyk "co z ciebie za matka".
Teraz się Mani pół wsi nie kłania.

Na fali różnorakich komingałtów - ja Wierna Żona Hetero (czasem - owszem - także hetera - oczywiście NIE taka ze starożytnej Grecji), z książkoholizmem jako jedynym zanotowanym nałogiem, z nudną przeszłością, także chcę coś wyznać. Mogłabym się przyznać do różnego rodzaju zaniedbań higieniczno - estetycznych wobec mego ciała lub mieszkania (ale o tym może innym razem). 

A dzisiaj:

Marzenia...

Pewna panusia z łódzkiego Kamienia,
wciąż chciała spełniać najskrytsze marzenia.
A potem się okazało,
że wcześniej fajniej bywało.
A może lepiej jak nic się nie zmienia?


Czy wiecie, że czasami jest lepiej, gdy marzenia pozostają celem, do którego się dąży - nie spełniając się nigdy?

Ręce precz!

Podobno w niektórych przedszkolach rodzice dostają do wypełnienia formularz, gdzie pytani są m.in. o to, czy zgadzają się na przytulanie swojego dziecka.

I choć rozumiem logikę dyrekcji placówki - acz wolałabym, by zamiast tego dołożyła wszelkich starań, żeby żadne nie nadające się do pracy z dziećmi osoby nie były tam zatrudnione (i nie mam tu na myśli jedynie pedofilów, ale także psychopatów oraz osoby, które najzwyczajniej w świecie dzieci nie lubią).