Ja chcę być Alutką

Raz pewna Alutka w brzeskim powiecie

żyła spokojnie w swym zamkniętym świecie
ziemskie przyziemne sprawy
nie psuły jej zabawy:
tylko poezja, muzyka i kwiecie.





Znacie dość stary serial pt. “Rodzina zastępcza”? Była tam taka wyrazista postać - Alutka. Żona przy bogatym mężu, rozpieszczona, kompletnie oderwana od rzeczywistości poetka. Bez jakichkolwiek obowiązków (dom prowadzi gosposia), z wydumanymi problemami i wygórowanymi potrzebami. Ona umie o siebie zadbać i wymaga, by inni też wiedzieli jak ją rozpieszczać. Spodziewając się dziecka zapewnia sobie notarialnie potwierdzoną pomoc ze strony męża. Nie będzie tego zostawiać bez formalnego usankcjonowania.

Od jakiegoś czasu coś krzyczy w mojej głowie Ja chcę być Alutką! Chociaż przez tydzień. Choćby jeden dzień!

I nie chodzi mi tutaj nawet o możliwość zaszalenia na zakupach (chociaż jej niedobry mąż dał jej do paryskich butików kartę z limitem 30 tys. euro, bydlak), ale o zamieszkanie na chwilę w świecie bez problemów. Mydlana bańka. Szklana kula. Kosmos. Gdzieś na dole ludzie ze zwykłymi problemami: brak kasy, niegrzeczne dzieci, psujące się auta, złośliwi sąsiedzi, wredny szef i szwagier, co tylko dybie na rodzinny majątek, a na chmurce unosi się Ona - ją dotyczą raczej zagadnienia typu - kto czyta moją poezję, mąż dał mi za mały brylant na rocznicę i w ogóle mnie nie rozumie. O poszybowałabym chwilę na takich obłokach. Porozpaczała z powodu ułamanego paznokcia i źle nakrytego stołu. I nieudanych zakupów w Mediolanie (swoją drogą to skandal, ulica Vittorio Emanuele II schodzi na psy!).

Ale wiecie? Ja znam kilka takich Alutek. 

No dobra, może aspirujących do tego miana. Półalutek. Obiadem zawsze ktoś poczęstuje, a jak to odpada to i zakupy będą lżejsze. Ona nie wie co to znaczy przytachać do domu 30 kg jadła.

Nie za dużo naraz!

Kto choć raz z wrzeszczącym z głodu niemowlakiem na rękach biegł za zbuntowanym trzylatkiem uciekającym ruchliwą ulicą wie - bywają takie momenty, że ledwo można podołać. Dlatego Półalutka jak ma dwoje dzieci, to nie zajmuje się nimi równocześnie. Na spacer idzie z jednym, drugie komuś zostawi. Z neonem na czole “Jestem matką wielodzietną” wciąż czeka, aż ją ktoś wyręczy. Nie ma problemu z upchnięciem potomstwa, bo przecież ona jest taka zmęczona. A jak babcia się dzieckiem zajmuje to i dom ogarnie przy okazji. Spoko. I nieważne, że Półalutka jest dwa razy młodsza od swej matki i dolegliwości wieku starszego jeszcze są jej obce.

Pampers - to nie ja 

Tak się umie zakręcić, że na 100 przebranych przez jej męża obsranych pampersów przypadają 2, którymi skalała swe ręce (już naprawdę nie dało się dłużej czekać na jego powrót, a przecież nie pójdzie poprosić o pomoc sąsiadki, że też akurat mama ma wychodne!). Jak Półalutka nie ma prawa jazdy, to zawsze znajdzie kogoś, kto ją podwiezie i to wcale nie z chorym dzieckiem w deszczu do odległej przychodni, ale tak po prostu - jak jej się nie chce iść.


I ogólnie umie się ustawić tak, że nikt nie ma wątpliwości, że ta pomoc jej się po prostu należy.


A wy? Znacie takie Półalutki?

Obraz: Claude Monet, Woman with a Parasol (also known as Study of a Figure Outdoors (Facing Left) Wikimedia Commons