To jest chore

Doprawdy nie wiem, dlaczego w Polsce kobiety nie chcą rodzić chorych dzieci. Państwo im nieba przychyla - a te nie!

(Ja wiem, że dziecko ma na ogół i ojca i matkę, jednak ta ostatnia zazwyczaj nie zmywa się w trakcie, pozwolicie więc, że nią zajmę się w tym poście).

Zasiłek

Jak matka pracuje, to dostaje jakieś 500 zeta na miesiąc. Za to spokojnie zatrudni wykwalifikowaną pielęgniarkę na osiem godzin dziennie ( a nawet 10 - jak dojeżdża), a i na premię jeszcze zostanie. Jak nie pracuje - dadzą jakieś 1300, no to proszę państwa jest szał! A jeszcze dopłata do pieluch (dwie dziennie, przecież w razie czego można przeprać, wysuszyć, nie wymyślajmy problemów!) i innych medycznych gadżetów.

Do tego za darmo przychodzi opiekun do wsparcia, to mamuśka i na kawkę wyskoczy z przyjaciółką, i na szoping i na masaż, bo przecież musi o siebie dbać.

Edukacja, leczenie

Zespół placówek edukacyjnych, rehabilitacyjnych gęsto rozsiany po naszym kraju, od tego mieszkania na parterze z podjazdem lub windą, co go dostała od miasta tydzień po złożeniu wniosku ma rzut beretem, a i tak przecież po dzieciaka przyjedzie wyspecjalizowany transport.

Koniec gry

Taka mamusia nie musi się martwić, czy dziecko umrze przed nią czy po niej - bo tak - jak ona zejdzie pierwsza, to przecież potomek trafi do luksusowego państwowego ośrodka (takie wiecie, SPA bardziej), a gdyby jednak ona przeżyła, to jeśli nie znajdzie pracy po 30 letniej opiece nad dzieckiem, to przecież dostanie za to jakaś emeryturę - o ups, nie? a to jak tyle kasy dawali miesięcznie, to chyba coś odłożyła, nie?

Adopcja

A gdyby jednak nie zdecydowała się na wychowanie dziecka, to może oddać, prawda? Kolejka do adopcji takich ciągnie się kilometrowa, z rąk sobie wyrywają - pewnie przez te profity, co to je wyżej opisałam?


No dobra, bo ktoś mi chyba czegoś do kawy dosypał...

Tak poważnie

Matki dzieci niepełnosprawnych rodzą we mnie szczery podziw, o czym już pisałam. Daleka jestem też od oceniania wartości czyjegoś życia ze względu na jego sprawność.

Ale fakt jest taki, że u nas rodziny z osobą niepełnosprawną mają po prostu bardzo ciężko.

Zastanawia mnie, dlaczego w kraju, gdzie o w miarę godne życie dla tych ludzi walczą głównie fundacje, grupy rodziców i kilku nawiedzonych oszołomów, a to co robi władza to jakieś śmieszne namiastki - można by karać matki, które nie zdecydują się na urodzenie takiego dziecka. Ustawowo wprowadzić obowiązek życiowego heroizmu.

A może by tak w końcu na poważnie zająć się tym problemem? Jak zasiłek - to wystarczający nie tylko na przetrwanie, jak placówka opieki dziennej - to nie taka z dojazdem 3 godziny w jedną stronę? Pomoc psychologiczna dla opiekunów - bo przecież świadomość, że sami na swoich barkach dźwigają tak wielki ciężar to bardzo traumatyczne doświadczenie. Tak, by to życie było jak najbardziej podobne do "normalnego". Za trudne? Za drogo?

Łatwiej zmienić ustawę, niż prawdziwe życie. 

Zdjęcie Pixabay RalfBeck